The Spiritual Aspect Of Sikhi

Without spirituality and love for the Creator, life passes through many realms of momentarily ecstasy and unending agony as per First Nanak. He rejects all temporary pleasures for the sake of the Creator’s love; to him, accursed is that life in which the praises of the Creator are not done without any selfish agenda; life without living in the Creator’s love is useless. The mortals’ cultural events and Maya pursuits fail to bring peace in their lives. The experiences of these events and pursuits prove that a state of mind in which everlasting bliss is obtained doesn’t come through the worldly achievements. The Guru doesn’t suggest abandoning this Maya influenced world, instead he advises his followers to live in it but free of conceit, greed, attachment and anger. Let us see how he looks at the luxurious lives empty of spirituality and the Creator’s love; he expresses his views in this context on 141, SGGS:

ਮਃ ੧ ਸਲੋਕੁ ॥   ਸੋ ਜੀਵਿਆ ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸੋਇ ॥   ਨਾਨਕ ਅਵਰੁ ਨ ਜੀਵੈ ਕੋਇ ॥   ਜੇ ਜੀਵੈ ਪਤਿ ਲਥੀ ਜਾਇ ॥   ਸਭੁ ਹਰਾਮੁ ਜੇਤਾ ਕਿਛੁ ਖਾਇ ॥   ਰਾਜਿ ਰੰਗੁ ਮਾਲਿ ਰੰਗੁ ॥   ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਨਚੈ ਨੰਗੁ ॥   ਨਾਨਕ ਠਗਿਆ ਮੁਠਾ ਜਾਇ ॥   ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਪਤਿ ਗਇਆ ਗਵਾਇ ॥੧॥  

Mėhlā 1 salok.   So jīvi▫ā jis man vasi▫ā so▫e.   Nānak avar na jīvai ko▫e.   Je jīvai paṯ lathī jā▫e.   Sabẖ harām jeṯā kicẖẖ kẖā▫e.   Rāj rang māl rang.   Rang raṯā nacẖai nang.   Nānak ṯẖagi▫ā muṯẖā jā▫e.   viṇ nāvai paṯ ga▫i▫ā gavā▫e. ||1||  

Sloka of First Nanak: In essence: Oh Nanak! Only that person in whose heart Akalpurakh abides has lived really; otherwise, no one lives really. If any person lives without Akalpurakh, he or she departs from here by losing his or her honor. All food of that person who is not into Akalpurakh’s praise is deemed as unearned. Drenched in the power and wealth, he or she just dances shamelessly. Oh Nanak! Without Akalpurakh’s Naam, a person who is beguiled and defrauded by the Maya influences departs from here losing his or her honor.

I have taken verses from the Guru’s Ballad known as “Vaar Maagh ki, 137, SGGS to see, as per him, how the mortal wastes life without caring for that Creator who blesses him so much. First, he suggests his follower to follow the Guru who really helps to become one with the Creator.

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥   ਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਗੁਰੁ ਹਿਵੈ ਘਰੁ ਗੁਰੁ ਦੀਪਕੁ ਤਿਹ ਲੋਇ ॥   ਅਮਰ ਪਦਾਰਥੁ ਨਾਨਕਾ ਮਨਿ ਮਾਨਿਐ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੧॥  

Salok mėhlā 1.   Gur ḏāṯā gur hivai gẖar gur ḏīpak ṯih lo▫e.   Amar paḏārath nānkā man mānī▫ai sukẖ ho▫e. ||1||   

Sloka of First Nanak: In essence: the Guru, the giver of Naam, is a house of peace, and he is capable of enlightening the world. Oh Nanak! The Guru possesses the eternal wealth of Naam; if one listens to the Guru in full faith, one obtains peace.

ਹਿਵੈ ਘਰੁ = ਬਰਫ਼ ਦਾ ਘਰ, ਠੰਢਾ ਦਾ ਸੋਮਾ। ਦੀਪਕੁ = ਦੀਵਾ। ਤਿਹੁ ਲੋਇ = ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਵਿਚ। ਅਮਰ = ਨਾਹ ਮਰਨ ਵਾਲਾ, ਨਾਹ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ। ਮਨਿ ਮਾਨਿਐ = ਜੇ ਮਨ ਮੰਨ ਜਾਏ, ਜੇ ਮਨ ਪਤੀਜ ਜਾਏ।੧।

ਸਤਿਗੁਰੂ (ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਠੰਡ ਦਾ ਸੋਮਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ (ਹੀ) ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਵਿਚ ਚਾਨਣ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਕਦੇ ਨਾਹ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ (ਨਾਮ-ਰੂਪ) ਪਦਾਰਥ (ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ)। ਜਿਸ ਦਾ ਮਨ ਗੁਰੂ ਵਿਚ ਪਤੀਜ ਜਾਏ, ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਖ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।੧।

 

Now in the below verses, the Guru states a story of a wasted life:

ਮਃ ੧ ॥   ਪਹਿਲੈ ਪਿਆਰਿ ਲਗਾ ਥਣ ਦੁਧਿ ॥   ਦੂਜੈ ਮਾਇ ਬਾਪ ਕੀ ਸੁਧਿ ॥   ਤੀਜੈ ਭਯਾ ਭਾਭੀ ਬੇਬ ॥   ਚਉਥੈ ਪਿਆਰਿ ਉਪੰਨੀ ਖੇਡ ॥   ਪੰਜਵੈ ਖਾਣ ਪੀਅਣ ਕੀ ਧਾਤੁ ॥   ਛਿਵੈ ਕਾਮੁ ਨ ਪੁਛੈ ਜਾਤਿ ॥   ਸਤਵੈ ਸੰਜਿ ਕੀਆ ਘਰ ਵਾਸੁ ॥   ਅਠਵੈ ਕ੍ਰੋਧੁ ਹੋਆ ਤਨ ਨਾਸੁ ॥   ਨਾਵੈ ਧਉਲੇ ਉਭੇ ਸਾਹ ॥   ਦਸਵੈ ਦਧਾ ਹੋਆ ਸੁਆਹ ॥   ਗਏ ਸਿਗੀਤ ਪੁਕਾਰੀ ਧਾਹ ॥   ਉਡਿਆ ਹੰਸੁ ਦਸਾਏ ਰਾਹ ॥   ਆਇਆ ਗਇਆ ਮੁਇਆ ਨਾਉ ॥   ਪਿਛੈ ਪਤਲਿ ਸਦਿਹੁ ਕਾਵ ॥   ਨਾਨਕ ਮਨਮੁਖਿ ਅੰਧੁ ਪਿਆਰੁ ॥   ਬਾਝੁ ਗੁਰੂ ਡੁਬਾ ਸੰਸਾਰੁ ॥੨॥  

Mėhlā 1.   Pahilai pi▫ār lagā thaṇ ḏuḏẖ.   Ḏūjai mā▫e bāp kī suḏẖ.   Ŧījai bẖa▫yā bẖābẖī beb.   Cẖa▫uthai pi▫ār upannī kẖed.   Punjvai kẖāṇ pī▫aṇ kī ḏẖāṯ.   Cẖẖivai kām na pucẖẖai jāṯ.   Saṯvai sanj kī▫ā gẖar vās.   Aṯẖvai kroḏẖ ho▫ā ṯan nās.   Nāvai ḏẖa▫ule ubẖe sāh.   Ḏasvai ḏaḏẖā ho▫ā su▫āh.   Ga▫e sigīṯ pukārī ḏẖāh.   Udi▫ā hans ḏasā▫e rāh.   Ā▫i▫ā ga▫i▫ā mu▫i▫ā nā▫o.   Picẖẖai paṯal saḏihu kāv.   Nānak manmukẖ anḏẖ pi▫ār.   Bājẖ gurū dubā sansār. ||2||   

In Essence: (as a baby) first, one develops affection for one’s mother’s milk; second, one gets aware of one’s mother and father; third, one becomes aware of relations of brother, wife and sister; fourth, one develops interests in playing; fifth, one gets interested in food and drink; sixth, one’s lust takes over and one doesn’t care about one’s caste/reputation (because priority is to satisfy the urge.); seventh, one starts gathering wealth and settles in one’s own home. Eighth, one harms body with anger. Ninth, black hair turn into white and breathing becomes hard; tenth, one becomes ashes; at one’s death, the comrades bewail, and one’s soul departs to look for other way. Thus, one comes and departs forgetting Naam. After death, one’s relatives invite other people to eat (it doesn’t reach to the dead). Oh Nanak! The mind-slave’s love for the world is like a blind man’s love (who doesn’t see the reality); thus without the Guru, the world gets drowned.   

All cultural driven life is expressed in the above verses; the cultural shows are advocated for the child by its custodians and no lesson for spirituality or about the Creator is advocated; the child is programmed to be Maya lover and eventually it becomes destined to experience ups and downs triggered by the Maya pursuits. No lesson about becoming contented or living in the Creator’s ordinance is given; through organized religions, the child is taught to treat the Creator as a toy: give something in the Creator’s name and you will get something better in return.

Most of the people, no wonder, live their cultures instead of living their religions. The Guru questions that for the sake of the Creator’s love that fills the seekers with spirituality and contentment.

ਪਹਿਲੈ = ਪਹਿਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਪਿਆਰਿ = ਪਿਆਰ ਨਾਲ। ਥਣ ਦੁਧਿ = ਥਣਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਿਚ। ਸੁਧਿ = ਸੂਝ, ਸੋਝੀ। ਭਯਾ = ਭਾਈਆ, ਭਾਈ। ਭਾਭੀ = ਭਰਜਾਈ। ਬੇਬ = ਭੈਣ। ਧਾਤੁ = ਧੌੜ, ਕਾਮਨਾ। ਸੰਜਿ = (ਪਦਾਰਥ) ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ। ਸਿਗੀਤ = ਸੰਗੀ, ਸਾਥੀ। ਦਸਾਏ = ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਮੁਇਆ = ਭੁੱਲ ਗਿਆ, ਮੁੱਕ ਗਿਆ। ਅੰਧੁ = ਅੰਨ੍ਹਾ, ਅਗਿਆਨਤਾ ਵਾਲਾ।੨।

(ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨੂੰ ਦਸ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡੀਏ, ਤਾਂ ਇਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਕੀਤੇ ਉੱਦਮਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਇਉਂ ਬਣਦੀ ਹੈ:) ਪਹਿਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਜੀਵ) ਪਿਆਰ ਨਾਲ (ਮਾਂ ਦੇ) ਥਣਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਰੁੱਝਦਾ ਹੈ; ਦੂਜੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਭਾਵ, ਜਦੋਂ ਰਤਾ ਕੁ ਸਿਆਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ) (ਇਸ ਨੂੰ) ਮਾਂ ਤੇ ਪਿਉ ਦੀ ਸੋਝੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤੀਜੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅਪੜਿਆਂ ਜੀਵ ਨੂੰ) ਭਰਾ ਭਾਈ ਤੇ ਭੈਣ ਦੀ ਪਛਾਣ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਚੌਥੀ ਅਵਸਥਾ ਵੇਲੇ ਖੇਡਾਂ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਾਰਣ (ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ ਖੇਡਾਂ ਖੇਡਣ ਦੀ ਰੁਚੀ) ਉਪਜਦੀ ਹੈ, ਪੰਜਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਛੇਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅੱਪੜ ਕੇ ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਕਾਮ (ਜਾਗਦਾ ਹੈ ਜੋ) ਜਾਤਿ ਕੁਜਾਤਿ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ। ਸਤਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵੇਲੇ (ਜੀਵ ਪਦਾਰਥ) ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ (ਆਪਣਾ) ਘਰ ਦਾ ਵਸੇਬਾ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ; ਅਠਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਗੁੱਸਾ (ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ) ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। (ਉਮਰ ਦੇ) ਨਾਂਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਕੇਸ ਚਿੱਟੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸਾਹ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਦਮ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ), ਦਸਵੇਂ ਦਰਜੇ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਸਾਥੀ (ਮਸਾਣਾਂ ਤਕ ਨਾਲ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਢਾਹਾਂ ਮਾਰ ਦੇਂਦੇ ਹਨ, ਜੀਵਾਤਮਾ (ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ) ਨਿਕਲ ਕੇ (ਅਗਾਂਹ ਦੇ) ਰਾਹ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਜੀਵ ਜਗਤ ਵਿਚ ਆਇਆ ਤੇ ਤੁਰ ਗਿਆ, (ਜਗਤ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ) ਨਾਮ ਭੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ, (ਉਸ ਦੇ ਮਰਨ) ਪਿਛੋਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਉਤੇ (ਪਿੰਡ ਭਰਾ ਕੇ) ਕਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸੱਦੀਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਅੱਪੜਦਾ)। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ (ਜਗਤ ਨਾਲ) ਪਿਆਰ ਅੰਨਿ੍ਹਆਂ ਵਾਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਗੁਰੂ (ਦੀ ਸਰਣ ਆਉਣ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਜਗਤ (ਇਸ 'ਅੰਧ ਪਿਆਰ' ਵਿਚ) ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹੈ।੨। ❀ ਨੋਟ: ਇਥੇ ਭਾਵ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਚੰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਸਹਾਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਸਲੋਕ ਦਾ ਭਾਵ "ਮਿਠੈ ਪਤਰੀਐ" ਵਿਚ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਹੀ ਖ਼ਿਆਲ ਪਉੜੀ ਵਿਚ ਹੈ।

 

A story of materialistic - life is told; all those who believe only in materialistic success have no guts to swallow the Guru’s this message that without loving the Creator, the life becomes nothing but gambling.

ਮਃ ੧ ॥   ਦਸ ਬਾਲਤਣਿ ਬੀਸ ਰਵਣਿ ਤੀਸਾ ਕਾ ਸੁੰਦਰੁ ਕਹਾਵੈ ॥   ਚਾਲੀਸੀ ਪੁਰੁ ਹੋਇ ਪਚਾਸੀ ਪਗੁ ਖਿਸੈ ਸਠੀ ਕੇ ਬੋਢੇਪਾ ਆਵੈ ॥   ਸਤਰਿ ਕਾ ਮਤਿਹੀਣੁ ਅਸੀਹਾਂ ਕਾ ਵਿਉਹਾਰੁ ਨ ਪਾਵੈ ॥   ਨਵੈ ਕਾ ਸਿਹਜਾਸਣੀ ਮੂਲਿ ਨ ਜਾਣੈ ਅਪ ਬਲੁ ॥   ਢੰਢੋਲਿਮੁ ਢੂਢਿਮੁ ਡਿਠੁ ਮੈ ਨਾਨਕ ਜਗੁ ਧੂਏ ਕਾ ਧਵਲਹਰੁ ॥੩॥  

Mėhlā 1.   Ḏas bālṯaṇ bīs ravaṇ ṯīsā kā sunḏar kahāvai.   Cẖālīsī pur ho▫e pacẖāsī pag kẖisai saṯẖī ke bodẖepā āvai.   Saṯar kā maṯihīṇ asīhāʼn kā vi▫uhār na pāvai.   Navai kā sihjāsṇī mūl na jāṇai ap bal.   Dẖandẖolim dẖūdẖim diṯẖ mai Nānak jag ḏẖū▫e kā ḏẖavalhar. ||3||  

Sloka of First Nanak: In essence: At the age of ten, one is called a child, at twenty; the youth involves in lust; at thirty, one is called handsome. At forty, one is at the peak of life; at fifty, youthfulness starts decreasing and at sixty, the old age comes. At seventy, one loses intellect, and at eighty, one cannot perform all duties well. At ninety, one gets attached to a cot and one cannot take care of one’s own body. By searching and seeking, I have found this truth that the world is a mansion of smoke. 

ਬਾਲਤਣਿ = ਬਾਲਕਪਨ ਵਿਚ। ਰਵਣ = ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਉਮਰ। ਰਵਣਿ = ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਪੁਰੁ = ਭਰ-ਜੁਆਨ। ਪਗੁ = ਪੈਰ। ਖਿਸੈ = ਤਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਹਿਠਾਂਹ ਨੂੰ ਖਿਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਿਹਜਾਸਣੀ = ਮੰਜੇ ਉਤੇ ਆਸਣ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ। ਅਪ ਬਲੁ = ਆਪਣਾ ਬਲ, ਆਪਣਾ ਆਪ। ਧਵਲਹਰੁ = ਧੌਲਰ, ਮੰਦਰ (ਧਵਲਹਰੁ = ਧਵਲ ਘਰੁ, ਸਫੈਦ ਪਲਸਤਰ ਵਾਲਾ ਮਕਾਨ)।੩।

ਦਸਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ (ਜੀਵ) ਬਾਲਪਨ ਵਿਚ (ਹੁੰਦਾ ਹੈ) ਵੀਹਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅੱਪੜਦਾ ਹੈ), ਤੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਸੋਹਣਾ ਅਖਵਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਾਲੀ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰੇ ਭਰ-ਜੁਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪੰਜਾਹ ਤੇ ਅੱਪੜ ਕੇ ਪੈਰ (ਜੁਆਨੀ ਤੋਂ ਹਿਠਾਂਹ) ਖਿਸਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਸੱਠ ਸਾਲਾਂ ਤੇ ਬੁਢੇਪਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੱਤਰ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਜੀਵ ਅਕਲੋਂ ਹੀਣਾ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਅੱਸੀ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਾਰ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਨੱਵੇ ਸਾਲ ਦਾ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹਿੱਲ ਸਕਦਾ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਭੀ ਸੰਭਾਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮੈਂ ਢੂੰਢਿਆ ਹੈ, ਭਾਲਿਆ ਹੈ, ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਇਹ ਜਗਤ ਚਿੱਟਾ ਪਲਸਤਰੀ ਮੰਦਰ ਹੈ (ਭਾਵ, ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਹੈ) ਪਰ ਹੈ ਧੂਏਂ ਦਾ (ਭਾਵ, ਸਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ)।੩।

 

The Gurbani is not just written, but it is an expression of the union occurred between the Creator and the devotees; various aspects about the spirituality and the union with the Creator expressed in the Gurbani cannot be understood completely unless one personally experiences those. In the following stanza, the Guru addresses to the Creator telling what he feels about Him, the mind slaves and the Guru followers:

ਪਉੜੀ ॥   ਤੂੰ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਅਗੰਮੁ ਹੈ ਆਪਿ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਤੀ ॥   ਰੰਗ ਪਰੰਗ ਉਪਾਰਜਨਾ ਬਹੁ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਭਾਤੀ ॥   ਤੂੰ ਜਾਣਹਿ ਜਿਨਿ ਉਪਾਈਐ ਸਭੁ ਖੇਲੁ ਤੁਮਾਤੀ ॥   ਇਕਿ ਆਵਹਿ ਇਕਿ ਜਾਹਿ ਉਠਿ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਮਰਿ ਜਾਤੀ ॥   ਗੁਰਮੁਖਿ ਰੰਗਿ ਚਲੂਲਿਆ ਰੰਗਿ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਰਾਤੀ ॥   ਸੋ ਸੇਵਹੁ ਸਤਿ ਨਿਰੰਜਨੋ ਹਰਿ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤੀ ॥   ਤੂੰ ਆਪੇ ਆਪਿ ਸੁਜਾਣੁ ਹੈ ਵਡ ਪੁਰਖੁ ਵਡਾਤੀ ॥   ਜੋ ਮਨਿ ਚਿਤਿ ਤੁਧੁ ਧਿਆਇਦੇ ਮੇਰੇ ਸਚਿਆ ਬਲਿ ਬਲਿ ਹਉ ਤਿਨ ਜਾਤੀ ॥੧॥  

Pa▫oṛī.   Ŧūʼn karṯā purakẖ agamm hai āp sarisat upāṯī.   Rang parang upārjanā baho baho biḏẖ bẖāṯī.   Ŧūʼn jāṇėh jin upā▫ī▫ai sabẖ kẖel ṯumāṯī.   Ik āvahi ik jāhi uṯẖ bin nāvai mar jāṯī.   Gurmukẖ rang cẖalūli▫ā rang har rang rāṯī.   So sevhu saṯ niranjano har purakẖ biḏẖāṯī.   Ŧūʼn āpe āp sujāṇ hai vad purakẖ vadāṯī.   Jo man cẖiṯ ṯuḏẖ ḏẖi▫ā▫iḏe mere sacẖi▫ā bal bal ha▫o ṯin jāṯī. ||1||  

Stanza: In essence: “Oh Creator! You are the Omnipotent and the unapproachable, and you have created the Universe; you have made the creation of many kinds and colors in many ways. Only you understand it, because you have created it; it is your play. There are some people who come here and depart from here without your Name; however, the Guru followers are sincerely dyed in your love”. The Guru followers serve that Har, who pervades all over and who is the Immaculate, all-powerful and the all-knowing Creator.  “Oh Har! You know all; you are the wise and the Greatest. Oh eternal One! I sacrifice to those, who meditate on you.

ਅਗੰਮੁ = ਜਿਸ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਨਾ ਹੋ ਸਕੇ। ਰੰਗ ਪਰੰਗ = ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਦੀ। ਉਪਾਰਜਨਾ = ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ।
ਹੇ (ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੂੰ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਹੈਂ, ਸਭ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ, (ਫਿਰ ਭੀ) ਤੇਰੇ ਤੀਕ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੂੰ ਆਪ (ਸਾਰੀ) ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਉਪਾਈ ਹੈ, (ਇਹ ਰਚਨਾ) ਤੂੰ ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਣਾਈ ਹੈ। (ਜਗਤ ਦਾ ਇਹ) ਸਾਰਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਤੇਰਾ ਹੀ (ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ) ਹੈ, (ਇਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਦੇ ਭੇਤ ਨੂੰ) ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈਂ, ਜਿਸ ਨੇ (ਖੇਲ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ) ਹੈ।) ਇਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਵਿਚ) ਕਈ ਜੀਵ ਆ ਰਹੇ ਹਨ, ਕਈ (ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖ ਕੇ) ਤੁਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ, (ਪਰ ਜੋ) 'ਨਾਮ' ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ ਉਹ ਮਰ ਕੇ (ਭਾਵ, ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹਨ ਉਹ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ) ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਨਿਰੋਲ ਹਰੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। (ਹੇ ਭਾਈ!) ਜੋ ਪ੍ਰਭੂ ਸਭ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ (ਪੁਰਖ) ਹੈ, ਜਗਤ ਦਾ ਰਚਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਤੇ ਮਾਇਆ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਮਰੋ। ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਤੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਹਸਤੀ ਵਾਲਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ; ਹੇ ਮੇਰੇ ਸੱਚੇ (ਸਾਹਿਬ!) ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਚਿੱਤ ਲਾ ਕੇ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ।੧।

 

Once, the seeker starts following the Guru, he starts eliminating his negative passions; being in love with the Creator, he feels different than others; he starts beholding the Creator everywhere. The Guru guides the follower to reach to a state of mind where one feels totally aligned with the Creator; the Guru shares with the followers how the mind feels after falling in love with the Creator in the following verses on 23, SGGS:

ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ਦੂਜਾ ੨ ॥   ਆਪੇ ਰਸੀਆ ਆਪਿ ਰਸੁ ਆਪੇ ਰਾਵਣਹਾਰੁ ॥   ਆਪੇ ਹੋਵੈ ਚੋਲੜਾ ਆਪੇ ਸੇਜ ਭਤਾਰੁ ॥੧॥  

Sirīrāg mėhlā 1 gẖar ḏūjā 2.   Āpe rasī▫ā āp ras āpe ravaṇhār.   Āpe hovai cẖolṛā āpe sej bẖaṯār. ||1||  

Raag Sriraag: the Bani of First Nanak: house second: In essence: Akalpurakh himself is the enjoyer and the relish. He Himself is the bride, the bridegroom, and their couch.

ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਮੇਰਾ ਸਾਹਿਬੁ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥  

Rang raṯā merā sāhib rav rahi▫ā bẖarpūr. ||1|| rahā▫o.

My Master, being filled with all love, pervades everywhere. Pause 

     Above as well below, in a very clear way, Akalpurakh’s both Nirgun (without attributes) Sargun (with attributes) forms are expressed; Akalpurakh is seen in the things and lives and also beyond forms.

ਆਪੇ ਮਾਛੀ ਮਛੁਲੀ ਆਪੇ ਪਾਣੀ ਜਾਲੁ ॥   ਆਪੇ ਜਾਲ ਮਣਕੜਾ ਆਪੇ ਅੰਦਰਿ ਲਾਲੁ ॥੨॥  

Āpe mācẖẖī macẖẖulī āpe pāṇī jāl.   Āpe jāl maṇkaṛā āpe anḏar lāl. ||2||  

Akalpurakh Himself is the fisherman, the fish, the water, the net, the metal ball of the net and the bait within.

 Note it down, here Akalpurakh’s presence in all including things and environments is expressed; literally, everything is a part of Him, alive or not alive as they all emanate from Him. If a man makes something like a net, still it belongs to Him, because the man, who makes it, also comes from Him and the material he uses is also part of Him. It is this harmonious concept that one needs to keep in mind while beholding Him present all over. When we deem Him as separate entity from His creation, we simply march toward the duality – complex.

If the seeker goes through that state of mind where he can see the Creator pervading all over, then it can be said the seeker has understood what the Guru says and become able to have the experience the Guru had.

Tenth Nanak showed his Sikhs to live fearlessly, to become able in self-defense and to stand up against injustice done against the helpless; however, he designated Sri Guru Granth Sahib as the Guru for them so that they don’t miss the spiritual aspect of Sikhi. Without pursuing spiritual aspect of Sikhi, a Sikh will remain an incomplete Sikh. 

Interpretation in Punjabi is by Dr Sahib Singh.

Humbly

G Singh